புறநானூறு என்னை மார்பிற் புண்ணும் வெய்யநடுநாள் வந்து தும்பியும் துவைக்கும்நெடுநகர் வரைப்பின் விளக்கும் நில்லாதுஞ்சாக் கண்ணே துயிலும் வேட்கும்அஞ்சுவரு குராஅல் குரலும் தூற்றும்நெல்நீர் எறிந்து விரிச்சி ஓர்க்கும்செம்முது பெண்டின் சொல்லும் நிரம்பாதுடிய பாண பாடுவல் விறலிஎன்ஆ குவிர்கொல் அளியிர் நுமக்கும்இவண் உறை வாழ்க்கையோ அரிதே யானும்மண்ணுறு மழித்தலைத் தெண்ணீர் வாரத்தொன்றுதாம் உடுத்த அம்பகைத் தெரியல்சிறுவெள் ஆம்பல் அல்லி உண்ணும்கழிகல மகளிர் போலவழிநினைந்து இருத்தல் அதனினும் அரிதே மாறோக்கத்து…